Nikolai Vasilyevich Gogol woonde lange tijd in Rome tussen 1837 en 1846. In totaal bracht hij ongeveer vier en een half jaar in Rome door en keerde hij negen keer terug naar Rome. Ik stel voor dat je in de reacties je favoriete quote van Nikolai Vasilievich kiest:
- “Bovendien ben ik van nature in staat alleen de wereld levend te veronderstellen toen ik me ervan terugtrok. Dat is waarom Ik kan alleen in Rome over Rusland schrijven. Alleen daar zal ze aan mij verschijnen, in al haar bulk. En hier stierf ik en mengde ik me in een rij met anderen. Er is geen open horizon voor mij. Bovendien voel ik hier, afgezien van externe oorzaken die me kunnen verwarren, een fysiek obstakel om te schrijven. ... In Rome schreef ik voor een open raam, verstrengeld met heilzame en wonderbaarlijke lucht voor mij. Maar jij zelf in je ziel kunt voelen hoeveel ik soms kan lijden op een moment dat mijn lijden voor niemand zichtbaar is. '
Brief aan Pletnev uit Moskou op 17 maart 1842 - "Kom op een dag, zelfs aan het einde van de zonsondergang, naar Rome, naar mijn graf, als je nog niet leeft." God welk land! wat een land van wonderen! en hoe vers is het voor de ziel! '
Brief aan M.A. Maksimovich op 22 januari 1840 - “Als je maar wist met welke vreugde ik Zwitserland gooide en in mijn schat vloog, naar mijn mooie Italië. Ze is van mij! Niemand ter wereld zal het van mij afpakken! Ik ben hier geboren. - Rusland, Petersburg, sneeuw, schurken, afdeling, afdeling, theater - dit alles waar ik van droomde. Ik werd weer thuis wakker en betreurde alleen dat het poëtische deel van deze droom ... "
Brief aan Zhukovsky op 30 oktober 1837 - “Alles komt hier samen. Een geweldige vrijheid, waar je echt blij mee zou zijn ”
Brief aan Danilevsky op 8 februari 1838 over het Romeinse carnaval, waarop Gogol voor het eerst in zijn leven verscheen - 'Ik weet niet of ik u over kerken in Rome heb geschreven. Ze zijn erg rijk. We hebben helemaal geen dergelijke kerken. Binnenin is al het marmer van verschillende kleuren; hele kolommen van porfier, van blauw, van gele steen. Schilderen, architectuur - dit is allemaal geweldig. Maar je weet nog steeds niets. "
Brief aan de zusters in oktober 1838 - 'Over bosterrassen gesproken (buitenlander, opmerking van de auteur). De hele winter, een prachtige, geweldige winter, honderd keer beter dan de zomer van St. Petersburg, al deze winter zag ik tot mijn grote geluk het bos niet; maar nu kwamen er plotseling een aantal naar Pasen toe, en tussen hen in een hele groep Russen. Wat een ondraaglijke mensen! Hij kwam en is boos dat er in Rome onreine straten zijn, er zijn geen absoluut amusement, er zijn veel monniken, en herhaalt de zinnen die in de vorige eeuw door de kalenders en oude almanakken zijn bevestigd dat de Italianen schurken zijn, bedriegers enzovoort. en zo verder. En terwijl hij de barakken van hen draagt, is het niet zo gemakkelijk. Ze worden echter gestraft voor de domheid van hun ziel door het feit dat ze niet kunnen genieten, verliefd worden op hun gevoelens en gedachten in het mooie en hoge, niet in de macht om Italië te herkennen.» Brief aan Balabina in april 1838
- "Hoeveel Engels heb je in Pisa, er zijn zoveel Russen in Rome. Ze zijn allemaal, zoals gewoonlijk, een uitbrander in Rome omdat er geen hotels en winkels zijn, zoals in Parijs, en de kardinalen geen ballen geven "
Brief aan Barbara Repnina in januari 1839 - “Alles komt hier samen. Een geweldige vrijheid waar je echt blij mee zou zijn ”.
Brief aan A.C. Danilevsky op 2 februari 1838 - “Heb je de transteverians ontmoet (zoals Gogol de inwoners van het district Trastevere noemt, nota van de auteur)dat wil zeggen bewoners aan de andere kant van de Tiber, die zo trots zijn op hun pure Romeinse afkomst. Alleen zij beschouwen zichzelf als ware Romeinen. Nooit heeft een transtveriaan met een buitenlander getrouwd (en iedereen die niet in zijn stad is, wordt een buitenlander genoemd), en nooit heeft een transtveriaan een buitenlander getrouwd. Heb je ooit hun taal gehoord en heb je hun beroemde gedicht Il meo Patacca gelezen, waarvoor Pinelli tekeningen maakte? Maar je hebt echt niet de sonnetten van de huidige Romeinse dichter Belli gelezen, die je echter wel moet horen als hij leest. In hen, in deze sonnetten, zit zoveel zout en zoveel scherpte, volkomen onverwacht, en weerspiegelt zo echt het leven van de huidige transteverianen erin dat je zult lachen, en deze zware wolk die vaak op je hoofd vliegt zal wegvliegen samen met het hinderlijke en ondraaglijke je hoofdpijn. '
Brief aan Balabina in april 1838 - “Maar Rome, ons prachtige Rome, een paradijs waarin, denk ik, en je mentaal leeft in de beste momenten van je gedachten, dit Rome droeg me weg en betoverde me. Ik kan er niet alleen uitkomen. "
Brief aan A.C. Danilevsky op 30 juni 1838 - “... helder, met een levendige ziel Ik ga naar mijn beloofde paradijs, naar mijn Romewaar ik weer wakker word en mijn werk afmaak (Dode zielen, nota van de auteur)«
Een brief van Moskou in januari 1840 aan Zhukovsky. - “Als je maar wist hoe pijnlijk mijn bestaan hier is, in mijn eigen land! Ik kan niet wachten en wachten op de lente en de tijd om naar mijn Rome te gaan, naar mijn paradijswaar ik hier opnieuw de frisheid en kracht voel afkoelen ”
Een brief van Moskou in januari 1840 aan M.A. Maksimovic - «Wordt heel langzaam verliefd op Rome, beetje bij beetje - en voor het leven. Kortom, heel Europa moet waken en Italië moet leven. Er wordt gezegd door iedereen die hier is blijven wonen. '
Brief aan A.C. Danilevsky 15 maart 1838 - «Ik mis je vreselijk zonder Rome. Alleen daar was ik volkomen kalm, gezond en kon ik me overgeven aan mijn studies ”
Brief van Genève op 19 september 1837 aan N.Ya. Prokopovich - “Wat een land van Italië! Je kunt je haar op geen enkele manier voorstellen. Oh, als je alleen maar naar deze verblindende lucht zou kijken, alle verdrinkend in straling! Alles is mooi onder deze hemel; wat het wrak ook is, de foto; een man heeft een soort sprankelende kleuren; de structuur, de boom, het werk van de natuur, het kunstwerk - alles lijkt te ademen en te spreken onder deze hemel ”
Brief 2 november 1837 aan Pletnev - «En toen ik Rome voor de tweede keer zag, oh, hoe leek het me beter dan voorheen! Het leek mij alsof ik mijn vaderland had gezien, waar ik al enkele jaren niet meer was geweest, en waarin alleen mijn gedachten leefden. Maar nee, dit is niet iets, niet hun thuisland, maar ik zag het thuisland van mijn ziel, waar mijn ziel vóór mij leefde, voordat ik in de wereld werd geboren. Weer dezelfde lucht, nu helemaal zilver, gekleed in een soort satijnen schittering, dan blauw, omdat het graag door de bogen van het Colosseum verschijnt (betekenis Colosseum, nota van de auteur). Nogmaals, dezelfde cipressen - deze groene obelisken, de toppen van koepelvormige dennen, die soms in de lucht lijken te zweven. Dezelfde schone lucht, dezelfde vrije afstand. Dezelfde eeuwige koepel, zo majestueus cirkelt in de lucht. "
Brief in april 1838 aan Balabina
Ik raad aan om te lezen:
