Venetië is beroemd om zijn unieke grachten die een uniek architecturaal ensemble creëren. Reizigers die besluiten om dit stadsmuseum te bezoeken, moeten zeker de Brug der Zuchten (Ponte dei Sospiri) zien - een verbazingwekkend gewelfd gebouw in barokstijl, gebouwd in de vroege 17e eeuw.
Gehuld in mysterieuze legendes en mythen inspireerde hij vele schilders, dichters en schrijvers. Elk jaar trekt dit architecturale monument met speciaal magnetisme honderdduizenden toeristen aan die de legendarische brug met hun eigen ogen willen zien en de geest van zijn tragische en opwindende geschiedenis doordrenken.
Waar is het en hoe kom je er binnen?
De Brug der Zuchten verbindt het voormalige gevangenisgebouw met het Dogenpaleis (Palazzo Ducale) en bevindt zich in het centrale deel van Venetië, aan het Paleiskanaal.
Het ligt op een paar minuten lopen van het belangrijkste stadsplein van San Marco (Piazza San Marco), u kunt het uiterlijk zien door naar de Slavyanskaya-dijk te gaan (twee kolommen met beelden dienen als gids) richting de Straw Bridge (Ponte della Paglia). Het is vanaf deze plek dat het beste uitzicht op het monument opent.
Voor degenen die binnen de structuur willen komen, adviseren wij u om online een kaartje te kopen voor 27 euro om het Dogenpaleis-museum te bezoeken - dit voorkomt een wachtrij van 2-3 uur aan de kassa.
Het excursieprogramma biedt de mogelijkheid om de kazematten en kamers van de heersers van Venetië te zien, langs de Brug der Zuchten naar het gevangenisgebouw en terug te lopen en ook de kathedraal van St. Mark te bezoeken zonder in de rij te wachten. Groepsreizen vanaf 56 euro worden uitgevoerd in het Engels, Duits, Spaans, Frans en Italiaans.
Bouwgeschiedenis
De brug werd gebouwd in opdracht van de invloedrijke en rijke politicus, het hoofd van de Republiek Venetië, Marino Grimani. Op de voorgevel van het gebouw ziet u het familiewapen van zijn beroemde familie.
De bouw begon in 1600 en eindigde in 1603, wat voor die tijd als een recordtijd werd beschouwd. Antonio Contino, een inwoner van de beroemde dynastie van Italiaanse architecten, was bezig met het ontwerp en de bouw.
Gebouwen die de brug verbinden
Tijdens het bestaan van de Venetiaanse Republiek was het Dogenpaleis niet alleen de residentie van invloedrijke heersende personen. Alle belangrijke overheidsinstanties zijn hier geconcentreerd. Binnen de muren van het gebouw verzamelden de Grote Raad (het belangrijkste beheersinstituut), de Raad van tien (geheime politie), de Raad van drie (inquisitie), de Senaat en het Hooggerechtshof. Het pand van het paleis huisvestte een groot aantal verschillende afdelingen die betrokken waren bij binnenlands en buitenlands beleid.
Geen wonder dat er was ook een gevangenis bestaande uit twee zones: "piombi" en "pozzi". Zeven kamers van de eerste bevonden zich op de bovenste verdieping, onder het dak van het gebouw, bekleed met loodplaten (uit het Italiaans. Piombo - "lood"). Politieke criminelen en gevangenen die een hoge positie in de samenleving hadden, werden hier geïsoleerd gehouden. De "pozzi" -gevangeniscellen bevonden zich op de onderste verdieping van het gebouw, op het waterniveau van het paleiskanaal (uit het Italiaans. Pozzo - "bron"). De gevaarlijkste criminelen werden hier geplaatst.
In de 16e eeuw, toen de cellen voor gevangenen ophielden voldoende te zijn, werd een nieuwe Carcheri-gevangenis gebouwd tegenover het paleis (van Italiaanse carceri - "gevangenis"), dat beroemd werd als een van de ernstigste in het middeleeuwse Italië. De beroemde Italiaanse architect Antonio da Ponte werkte aan het bouwproject. Een interessant feit is dat Carchery haar primaire functionele doel bleef vervullen tot het einde van de Tweede Wereldoorlog. In de late jaren 40 van de vorige eeuw was het gesloten. Nu binnen de muren is een museum, dat met belangstelling wordt bezocht door gasten van Venetië.
De Brug der Zuchten was dus de laatste, korte weg van veroordeelden uit de rechtszaal, waar het vonnis werd uitgesproken, naar de gevangenis met zijn strakke en donkere camera's, verzadigd met afgrijzen en wanhoop, krachtige tralies, vocht, alomtegenwoordige ratten, mager voedsel en marteling.
De onderstaande foto toont het uitzicht vanaf de brug naar Venetië, dat werd geopend door de veroordeelde:
Architectonische kenmerken
De brug der zuchten is een ongewone structuur met muren van sneeuwwit kalksteen, een halfrond dak en kleine ramen, die grotendeels wordt bepaald door het doel. Het ontwerp is gemaakt in de barokstijl, populair voor de 17e eeuw, die wordt gekenmerkt door een overvloed aan kleine details. Krachtige muren zijn sierlijk versierd met bogen van een klassieke vorm en pilasters die kolommen imiteren. Voor de ramen - een fraai patroon in de vorm van houtsnijwerk. Al deze decorelementen creëren een buitengewoon gevoel van lichtheid en luchtigheid.
In het midden van de gevel bevindt zich een bas-reliëf van Sint-Apostel Mark, de patroonheilige van Venetië, ernaast staat de figuur van een leeuw met vleugels, het belangrijkste symbool van de stad aan het water.
Binnen de brug ziet er somber en zelfs sinister uit. Het metselwerk van zware muren mist elke decoratie. De kamer is verdeeld in twee smalle, parallelle gangen die leiden naar de gevangenis en terug.
- We raden aan om te lezen over: De mooiste bruggen van Venetië
Legenden en mythen
Zoals de meeste bezienswaardigheden van Venetië, is de Brug der Zuchten gehuld in mystieke bruidsschatten en overtuigingen.
Een van de legendes is verbonden met de naam van een buitengewone persoon: Giacomo Girolamo Casanova, die voorbestemd was om gevangene van kazematten te worden en op dat moment over de brug liep als een veroordeelde voor ernstige misdaden op dat moment. De beroemde heartthrob, schrijver, avonturier, alchemist en goochelaar werd in 1755 gearresteerd op beschuldiging van ketterij, spirituele praktijken, fraude en losbandigheid.
- Interessant feit: Na meer dan een jaar in gevangenschap te hebben doorgebracht, slaagde Casanova erin zich los te maken en werd hij de eerste en enige gevangene die ontsnapte aan de sinistere muren van deze harde gevangenis.
Ondanks de donkere geschiedenis, staat de Brug der Zuchten ook bekend als een van de meest romantische plekken van het prachtige Venetië.
Er is een grappige legende volgens welke, een verliefd paar, die om middernacht onder de brug zeilde en kuste, nooit uit elkaar ging, voor altijd de oprechtheid en ijver van liefde behield.
Geïnspireerd door schilders en schrijvers
Door de eeuwen heen heeft de Brug der Zuchten als een bron van inspiratie gediend voor vele grote schrijvers en kunstenaars. Dit monument van architectuur kreeg zijn huidige naam dankzij Byron en zijn gedicht "Bedevaart van Childe-Harold", geschreven in de vroege 19e eeuw. De Engelse dichter bracht zelfs de nacht door in een van de cellen van de Carchery-gevangenis om de ernst en bitterheid van de gedachten van een persoon die zich in een gevangene bevond te absorberen en welsprekend over te brengen.
De vermelding van de brug wordt gevonden door de Amerikaanse schrijver Edgar Allan Poe in het surrealistische verhaal "Date", evenals in de werken van Goethe, Stendhal, Tsjechov en Akhmatova.
Beroemde kunstenaars uit verschillende tijdperken probeerden dit verbazingwekkende meesterwerk van architecturaal denken op hun doeken vast te leggen. De meest bekende is het werk van Michail Alexandrovich Vrubel "Venetië. Brug der Zuchten".
Een kleine grafische tekening gemaakt in potlood en waterverf wordt erkend als een van de beste poëtische afbeeldingen van de stad op het water, niet alleen in het Russisch, maar ook in de wereldkunst.
Kopieën van de brug
De combinatie van prachtige vormen en functionaliteit bracht veel architecten ertoe structuren te creëren die vergelijkbaar zijn met de Venetiaanse Brug der Zuchten. De kopieën zijn te vinden in verschillende delen van de wereld:
- New York
- Oxford;
- Cambridge;
- Lima;
- Moskou;
- St. Petersburg.
Tegenstrijdig, prachtig, onvergetelijk - al deze bijnamen worden geboren uit de gasten van Venetië, die het geluk hadden de Brug der Zuchten te zien. In de lijst met attracties neemt hij ongetwijfeld een leidende positie in.
