In het laatste nummer spraken we over hoe de burgeroorlog in de Republiek naar de volgende ronde ging - de troepen van het triumvirus waren in volle gang om zich in Griekenland te bereiden, waar Brutus en Cassius zich hadden verschanst, die erin waren geslaagd om door veel oostelijke provincies te reizen, zeer nuttig en informatief.
Cassius, die een sms-bericht van zijn partner had ontvangen, ging te hulp. Na een blitzbijeenkomst besloten ze de verdediging op de grond te versterken en de vijand te verhongeren. Voor het succes van het eerste deel van het plan reed Cassius naar het eiland Rhodos, dat roekeloos besloot het triumviraat te ondersteunen, waar hij na de aanval een kleine massa-executie oplegde en ook een bijdrage eiste van het verslagen paard, niet de grootte van een olifant, waarvan de economie van het eiland niet herstelde.
Alles in naam van democratie, natuurlijk - zo motiveerde de overwinnaar de betekenis van zijn acties.
Brutus verpletterde ondertussen de oppositie in Turkije en brak de oude stad Xanthos steen voor steen. Nadat alle mogelijke misverstanden achterin waren onderdrukt, begonnen de samenzweerders het tweede deel van het plan. De machtige Republikeinse vloot vloog de zee in in de hoop de landing van de horde van het triumviraat te belemmeren, maar als het niet werkt, stop ze dan tenminste om voedsel en versterkingen te leveren. Zoals verwacht, werkte de eerste niet - op de een of andere manier vermeed een mogelijk onplezierige ontmoeting op zee een groot leger van nieuw geslagen tirannen naar de vijand. Maar met de blokkade bleek alles beter voor Brutus en Cassius - hun zeevarenden waren talrijker en ervaren, en voor de vloot van Anthony en Octavius kwamen moeilijke tijden, vol droefheid en iets zouts in het gezicht.
De horde parelt echter vooruit, ondanks het gebrek aan rijke prooien, slecht weer en moeilijke omstandigheden van de campagne. De samenzweerders trokken zich terug naar het oosten, in de hoop de aanvallers door uithongering te nemen, naar het voorbeeld van Koetoezov, maar hun personeel faalde. De veteranen, ervaren en wrede legionairs die hun dode commandant verafgoden, gingen naar de moordenaars van Caesar. "Onder Kandahar," zagen ze zoiets anders, dus omwille van wraak konden de tyrano-moordenaars een beetje lijden. Maar de Republikeinen hadden min of meer gezonde anciënniteitsposities, jonge aristocraten, vastbesloten om de onvergankelijke glorie van de verdedigers van de democratie en de idealen van het oude Rome in de strijd te winnen. Het is over het algemeen niet slecht om gemotiveerde jagers te hebben, maar niet wanneer je je lange tijd moet terugtrekken.
Het hoogtepunt kwam onder de stad Philippa. Anthony en Octavianus, die tegen die tijd zeer succesvol ziek waren geweest en zich uitsluitend op een brancard hadden verplaatst, kwamen twee versterkte kampen aan weerszijden van de weg tegen en stonden op afstand, in lokale moerassen - er was geen betere plek. Kleine schermutselingen begonnen tussen het leger van Anthony en Cassius, die het geduld van de jonge aristocratie in het Brut-kamp volledig uitputten - nou, het is benijdenswaardig! Op 3 oktober 42 v.Chr., Zonder bevel, zonder echt iemand te informeren, schreeuwde het leger van Brutus en rende om de troepen van Octavianus (hij was dichterbij) te vernietigen en reputatiepunten te verdienen.
Gaius Julius wist dat moment nog steeds niet kwijt, Anthony begreep niet meteen wat de buren aan het doen waren, dus bereikten de aanvallers hun doel - ze slopen het hoofdkwartier van de vijand, hakten de vleessalade van de vijand en beroofden de arme Octaviaan van hun favoriete brancard, ja zodat hij nauwelijks erin slaagde diep in de moerassen te hobbelen.
Mark Anthony was behoorlijk verrast over wat er gebeurde, zoals trouwens, en zijn directe rivaal Cassius, die niet op de hoogte werd gebracht van enig aanvalsplan voor zijn afwezigheid. Snel trekkend de uitlijningen op het slagveld, wachtte het triumvir niet op het einde van de vleesmolen in het kamp in Octavianus, maar in plaats daarvan verhuisde hij uit alle macht naar Cassius. Eerst dacht hij dat dit de volgende kleine 'muggenbeten' waren die de partijen al een tijdje hadden uitgewisseld, en hij besefte niet meteen hoe ernstig de situatie was. Toen het hem duidelijk werd dat er iets heel onaangenaams aan de hand was, was het te laat - Anthony verpletterde zijn kamp met macht en macht, en hij moest zich terugtrekken.
Cassius liep naar de dichtstbijzijnde heuvel en keek verwoed om zich heen, in een poging te begrijpen wat er allemaal gebeurde ?! Het landschap rondom was lelijk - van alle kanten kneedden krachtige legers elkaar fel en vuil onder de voeten, en de machtsverhoudingen waren volkomen onbegrijpelijk. Brutus, die op dat moment tot zichzelf was gekomen en verrast probeerde te stroomlijnen wat er gebeurde, probeerde zijn partner te helpen en stuurde een cavaleriedetachement naar hem om hem van de omringende heuvel te trekken. In de ogen van Cassius kreeg deze manoeuvre een heel andere betekenis. De zijne niet herkend (wat niet verrassend is, het uniform is typisch), de commandant dacht dat de strijd volledig was verloren, Brutus was verpletterd - daar wordt nog steeds iemand gesneden en een speciaal team van Anthony vliegt naar hem, die hem nu zal nemen een gevangene, en dan zal hij hem overhandigen aan zijn gruwelijke vrouw voor marteling en schelden (iedereen was op de hoogte van Cicero). Daarom beval Cassius, geïnspireerd door het voorbeeld van Kotovsky uit een beroemde grap, maar zonder een vork bij de hand, zijn keel door te snijden.
Anthony's offensief, ondertussen, verslikte zich volledig na de komst van een nieuw pak jong bloed van Brutus, en hij groef in het moeras in de voetstappen van Octavianus, om achterover te leunen en de overlevenden te verzamelen.
Republikeinen konden de overwinning vieren, als Cassius geen bijziendheid was - ze liet velen in pijnlijke verbijstering achter.
Verder was Brutus van plan om volgens het oude idee te handelen - voet aan de grond te krijgen in het kamp en te wachten tot de voorraad van het triumviraat uiteindelijk op was. Het weer werd slechter, de winter was in aantocht, plus de Republikeinse vloot trok uiteindelijk de vijandelijke schepen uit, en Anthony en Octavianus zouden binnenkort echt moeten overschakelen naar de weide. In een poging het leger te overtuigen van de effectiviteit van dit plan, beloofde Brutus alle soldaten veel geld en tegelijkertijd de helft van Griekenland te plunderen (de Grieken waren erg beledigd en verwachtten niet zo'n gemeen van de Democraten-bevrijders, maar hun mening stoorde niemand). Het is niet gelukt. Geïnspireerd door de resultaten van de eerste veldslag, eisten zowel de officieren als de rang en bestand de voortzetting van het banket en wilden helemaal niet wachten op de winter.
Anthony en Octavian hadden zich tegen die tijd gehergroepeerd, hadden zich versterkt en zich voorbereid op een beslissende strijd - ze wisten het best dat ze niet lang zonder voorraden konden blijven, en de neiging van het leger van Brutus om alle problemen op te lossen met een hectische aanval tegen dat moment werd duidelijk. De overleden Cassius had bovendien veel meer autoriteit en had meer ervaring in veldslagen. Profiterend van het feit dat hij buiten het veld was, wendden de triomfen, zittend in hun moeras, zich tot methoden van psychologische druk, waarbij ze regelmatig vijandelijke soldaten uitnodigden om te stoppen met het trekken van de kat voor testikels en al op te geven, of het hek verlaten en menselijk vechten.
Tactiek droeg fruit. Op 23 oktober rende het leger van Brutus volgens de oude methode het kamp van Octavianus en Anthony binnen en het werd meteen duidelijk dat de Republikeinen zonder Cassius veel bevel en controle hadden. Het driemanschap bracht de tegenstanders van tevoren met een voorbereide aanval en kwam hen al bezoeken - de "bevrijders" werden verslagen en Anthony reed hen lange tijd door Griekse landschappen. Brutus, die erin slaagde zich met de 4 legioenen terug te trekken, verloor zijn vertrouwen en werd gedwongen het voorbeeld van Cassius te volgen. De dictators, in tegenstelling tot de gewoonte, behandelden de soldaten van de overwonnenen heel voorzichtig en namen ze grotendeels op in hun leger, en beloofden de gouden bergen. Toegegeven, ze moesten degenen executeren die vooral ijverig waren, maar die het stopten wanneer.
De tweede slag om Philippi maakte een einde aan de Romeinse Republiek. Octavianus en Anthony vieren de overwinning en keek niet goed naar het derde triumvir, Lepidus, Brutus 'hoofd zwom naar Rome als bewijs van de overwinning, de oostelijke provincies verwoest in naam van de democratie probeerden te herstellen.
Wat gaat er daarna gebeuren?
We zullen het snel weten.
Geschiedenis Leuk voor Italië voor mij.
