"Ze zullen geen goed huwelijk noemen." Inwoners van het zonnige Italië waren het hiermee eens.
Volgens de volkstelling van Italië, twee jaar geleden uitgevoerd, is het aantal Italianen dat een scheiding aanvraagt verdubbeld. Dergelijke gegevens worden verstrekt door het Italiaanse Nationale Instituut voor de Statistiek (ISTAT).
In zijn jaarverslag publiceerde ISTAT zeer trieste statistieken: als het aantal gescheiden Italianen in 2001 ongeveer anderhalf miljoen (1.530.543) bedroeg, dan verdubbelde het tien jaar later en bedroeg het meer dan twee en een half miljoen (2658943). Sociologen merken op dat degenen die alleen op papier zijn getrouwd, niet op deze lijsten kwamen.
Experts wisten ook te achterhalen dat Italianen na de scheiding geen haast hebben om de knoop opnieuw te leggen. Het aantal alleenstaanden is de afgelopen tien jaar ook toegenomen: ongeveer vier miljoen alleenstaanden tussen de 20 en 35 jaar wonen in Italië, en bijna drie en een half miljoen potentiële bruiden.
Het National Institute of Statistics heeft een patroon van echtscheidingen gevangen: meer dan 80 procent van de paren gescheiden in de leeftijd van 35-54 jaar, terwijl vrouwen meestal de initiatiefnemers van de kloof worden.
Inwoners van de noordelijke regio's van het land bleken onstuimiger en driftiger te zijn: meestal willen de noorderlingen de tekortkomingen van hun tweede helft niet verdragen, wat leidt tot de ontbinding van het huwelijk, terwijl de zuiderlingen met alle middelen proberen een zelfs niet erg succesvol huwelijk te redden.
Volgens het Institute of Statistics neemt het aantal mensen in een gezin trouwens onverbiddelijk af. Als veertig jaar geleden het gemiddelde Italiaanse gezin uit 3,3 personen bestond (elk gezin had ten minste twee kinderen), dan daalde dit cijfer in 2011 tot 2,4 personen (ouders en één kind).
Het aantal echtscheidingen is in Italië echter veel kleiner dan in de buurlanden. Dit is gemakkelijk te verklaren door de wetgeving van het land, die de echtscheidingsprocedures jarenlang uitstelt.
Het punt is dat geen enkele Italiaanse rechtbank echtgenoten scheidt als ze de zogenaamde proeftijd (separazione) niet hebben doorlopen, die in sommige gevallen tot tien jaar kan duren. Er wordt aangenomen dat gedurende deze tijd de man en vrouw eindelijk in staat zullen zijn om alle opgebouwde problemen op te lossen, vrede te sluiten of te realiseren dat het huwelijk daadwerkelijk is beëindigd.
Italianen worden alleen snel gefokt als alle scheidingsformaliteiten zijn nageleefd en de echtgenoten klaar zijn om vriendschappelijk uit elkaar te gaan. Als ze het gezamenlijk verworven eigendom niet zelfstandig kunnen delen, kan de echtscheidingsprocedure vele jaren duren.
De Italiaanse wetgeving is echter gericht op het ondersteunen van vrouwen. Er wordt aangenomen dat de hoeveelheid alimentatie die de man betaalt zijn ex-echtgenoot hetzelfde gelukkige leven moet geven als in het huwelijk.
Een treffend voorbeeld van een dergelijke echtscheidingsprocedure was de voormalige premier van Italië, Silvio Berlusconi, die de rechtbank zijn ex-vrouw gelastte elke maand ongeveer 1,4 miljoen euro te betalen.
