Eeuwenlang werden ze onderdrukt, vervolgd en zelfs verbrand op de brandstapel. Mensen met vurige haarkleur waren eerder gedoemd tot ongeluk. Tegenwoordig dromen velen van een verbluffende haarkleur. De Italianen ook. Het lijkt erop dat alle eerlijke seks in Italië brunettes zijn. Maar er zijn nog steeds verrassende uitzonderingen. We kwamen erachter waar de eerste roodharigen toch verschenen.
Marina Rosso (MarinaRosso.com), fotograaf en onderzoeker uit Udine (Udine), kan ondanks haar achternaam (vertaald uit het Italiaans - 'rood') niet opscheppen over rode krullen. Na een proef die in 2011 plaatsvond, wilde ze echter controleren of de roodharige mensen het tegenwoordig zo moeilijk hebben, zoals een paar jaar geleden, en of deze haarkleur tegenwoordig populair is.
Het punt is dat een rechtbank in 2011 oordeelde dat mannen met wortelkleurig haar niet de meest begeerde donoren in een spermabank zijn vanwege de terughoudendheid van moderne paren om kinderen met rood haar te krijgen.
"Het blijkt dat spermabankklanten gewoon geen roodharige kinderen willen", bevestigt Rosso, die dit onderzoek zelf heeft uitgevoerd. "Ze verbergen vaak niet eens dat ze die haarkleur niet leuk vinden en liever een andere." Trouwens, in Ierland wordt deze situatie niet waargenomen - mensen met vurige haarkleur zijn daar gebruikelijk.
Geobsedeerd door het doel van "behoud van diversiteit," besloot Rosso mensen met rode haarkleur te classificeren volgens genetische variaties. Als gevolg hiervan kreeg de onderzoeker 48 categorieën om ze te onderscheiden. Rosso reisde door heel Europa, op zoek naar deelnemers aan haar experiment en registreerde gegevens zoals lengte, geslacht, lichaamsbouw, oogkleur en haartype. Ze reisde naar Italië, het Verenigd Koninkrijk, Ierland, Duitsland, Nederland, België, Zweden, Noorwegen en Polen om mensen te fotograferen. Toen ze thuiskwam, waren er 204 foto's in haar archiefkast.
Van hen koos ze 47 portretten waarop dragers van een ongewoon gen werden afgebeeld, en organiseerde een tentoonstelling, die later werd gehouden in Turijn, in Milaan en in Rome. De onderzoeker beweert dat veel respondenten toegaven dat ze vaak op school werden misbruikt juist vanwege hun ongewone haarkleur. Rosso slaagde er ook in om te ontdekken dat deze ongewone discriminatie ervoor zorgde dat de roodharigen vrienden met elkaar werden. Toen de leeftijd van 30 jaar werd bereikt, verscheen de neiging tot vernedering echter niet bij de respondenten.
“Het is niet zo dat ze zich pas zelfverzekerd voelen nadat ze in hun vierde decennium zijn. Het ding is dat ze in de jeugd een hekel hebben aan hun haarkleur en op volwassen leeftijd beginnen ze er trots op te zijn. ”
Rosso herinnert zich vaak het verhaal van een van de deelnemers aan haar studie, die trouwens Italiaans is. “Niet dat mijn haar me irriteerde. Ik was gewoon verrast door het feit dat ik rood haar heb - in mijn familie had niemand zo'n gen. Misschien had ik meer geluk dan anderen - in mijn jeugd maakten ze me hier alleen maar belachelijk over. In eerste instantie gaf ik alles de schuld aan mijn Ierse afkomst voor mijn moeder. Maar toen ging ik naar Sicilië, mijn vader kwam daar vandaan en belandde in een hele familie Siciliaanse roodharige vrouwen met blauwe ogen, een lichte huid en veel sproeten. "
“Mijn oom gaf me een echte familiegeschiedenisles, waarna alles op zijn plaats viel. "Je bent een afstammeling van de Noormannen," zei hij, verwijzend naar de Normandische invasie van Sicilië in 1061. Het blijkt dat de Noormannen, die onder het commando van Roger I op het eiland aankwamen, 'brachten' dit gen naar Sicilië en verspreidden zich daarna naar de rest van Italië.»
Rosso schatte dat roodharige Italianen slechts één procent van de totale bevolking van het land uitmaken. Eigenaren van vurige haarkleur in Italië leven echter veel beter dan dragers van een geweldig gen in andere landen - Italianen bewonderen de ongebruikelijke kleur en maken er geen grapjes over. "In het Italiaans zul je niet eens woorden vinden die op de een of andere manier roodharigen kunnen noemen, terwijl er in het Engels maar een heleboel zijn", weet de onderzoeker zeker.
