In een vorige uitgave toonden Spartacus en zijn bedrijf het Praetoriaanse leger dat dunne milities geen partij waren voor de hongerige en kwade gladiatoren-klimmers, maar in Rome waren ze bedroefd en benoemd tot de volgende persoon die verantwoordelijk was voor het elimineren van de onrust in het zuiden.
Ze werden Praetor Publius Varius. Gewoon, dacht hij hoe dan ook tweeduizend mensen te hebben verzameld, dacht Publius opnieuw - bij Claudius lukte het hem helemaal niet om gladiatoren met vlees te gooien, het was het niet waard om fouten te herhalen. Daarom riep de praetor naast het eerste detachement een tweede bijeen, het exacte aantal soldaten waarin helaas onbekend is, maar niet minder dan 4000 mensen.
Beslisend dat er genoeg van dergelijke superieure krachten zouden zijn, vertrouwde hij het bevel toe aan zijn assistenten, Fury en Lucius Cossinius, en vertrok om de verbrande slavengopot te versterken.
Het proces is echter vanaf het begin op de een of andere manier misgegaan. Eerst kwamen de Furies de gladiatoren tegen en schamen zich schandelijk, omdat ze zowel mankracht en wapens als de overblijfselen van trots hadden verloren. Toen nam Spartacus het tweede detachement, Lucius Cossinia, verrast en hij liquideerde hem ook. Plutarch in zijn biografie van Crassus (we zullen over dit opmerkelijke cijfer in onze uitgaven schrijven) geeft een enigszins waanbeeld - ze zeggen dat de leider van de slaven op Lucius lag te wachten toen hij en zijn kleine gevolg zich verwaardigden om in de rivier bij de plaatselijke zoutwinning te zwemmen, waarna hij met een hik uit de struiken sprong, een Thracisch krom zwaard zwaaide en de naakte legaat in de verte reed, zijn volk vernietigde en de wagens beroofde.
Als we de belachelijke aard van een dergelijke situatie buiten beschouwing laten, merken we op dat zelfs een krachtige en coole Spartak niet met een kleine groep commando's het hele kamp van Cossinia (waar hij onmiddellijk na een onverwachte ontmoeting naar toe zou rennen) zou beheersen.
Er kan van worden uitgegaan dat de voormalige slaaf gewoon slim geraden had op het moment dat het commando van het tweede detachement echt door iets zou worden afgeleid, waarna hij een onverwachte aanval op het kamp maakte, gebruik makend van het gebrek aan legeropleiding in de strafbestemde detachementen. Cossinius heeft de aanval niet overleefd - hiervan kunnen we zeker zijn.
Hoe het ook zij, de trieste Publius Varius werd met rust gelaten. De troepen die bij hem bleven, begonnen zich te verspreiden en te verlaten - een enorme indruk op het personeel werd gemaakt door de scherpte, duidelijkheid en windhond van Spartak, zij het met verliezen, maar die het derde detachement van de regering al had verslagen. Op een of andere manier handhaafde de discipline en zuchtte zwaar, de praetor toch zijn plicht te vervullen en verhuisde naar de stad Kuma - om voorraden aan te vullen, inclusief menselijke. Op de een of andere manier herstelde hij op zoek naar slaven, met volledig begrijpelijke doelen.
Tevergeefs. In de daaropvolgende strijd verloor Publius zijn hele leger, werden zijn assistent-lictors gevangen genomen en nogmaals, volgens de legende, kneep Spartak persoonlijk het paard van onder Varin. Praetor zelf blies nauwelijks zijn benen. Blije gladiatoren overgedragen aan hun leider verlaten fascia - tekenen van macht, wat betekent het recht om te oordelen en te straffen.
Naast zulke schattige accessoires, kregen de rebellen een serieuze berg wapens, wat precies was wat ze nodig hadden, een reputatie voor echte oorlogsdemonen die niemand kon weerstaan, een verschrikkelijke menigte voortvluchtige slaven, herders en andere verschoppelingen die van de eigenaars vluchtten op zoek naar een andere, rijkere en smakelijk leven, en ook ... heel Zuid-Italië.
De instroom in het leger van slaven was echt verbluffend - in korte tijd bedroeg hun aantal enkele tienduizenden mensen. Enerzijds, hoe meer krachten, hoe langer het mogelijk was om de onvermijdelijke slag van vergelding van de Senaat te weerstaan. Aan de andere kant was het buitengewoon moeilijk om zo'n horde te beheren, en de vechtkwaliteiten lieten veel te wensen over - noch de voormalige graafmachines, noch zelfs de roofherders, die toen ontbrak, konden het opnemen tegen getrainde infanterie.
In heel Zuid-Italië heeft de intensiteit van de hel thermonucleaire waarden bereikt. Toen de overvallers stopten met het grijpen van grote landgoederen (nog steeds met zo'n aantal!), Begonnen ze de steden aan te vallen en met succes. In het hele land kwamen slaven in opstand tegen de eigenaars, zodra geruchten hun oren bereikten dat een horde bevrijders ergens in de buurt was. Het is gemakkelijk te begrijpen dat de voormalige slavenhouders in het geval van dergelijke opstanden hun activiteiten voor een lange tijd en zeer lelijk beëindigden. In het geval van een aanval door het leger zelf was het lot van degenen die moesten worden beroofd ook somber. Spartak probeerde de meest koppige van zijn ondergeschikten te redeneren, maar, zoals al gezegd, je kunt niet iedereen bijhouden. Het is genoeg dat hij op de een of andere manier vooral kameraden die 'duizeligheid van succes' zeiden, kon overtuigen dat hij nu niet naar Rome hoefde te rennen, nee.
Spartak besloot de winter van 73-72 in het zuiden door te brengen, zijn half-militaire-half-menigte aan te vullen en op te leiden. Het feit dat hij de buit genereus met de jagers deelde en, voor zover mogelijk, probeerde niemand aan te raken die niets had te nemen (hoewel zijn inspanningen weinig deden om de situatie recht te zetten), droeg bij aan de snelle toename van de "rekruten" onder zijn bevel.
Ondertussen besloot de senaat volledig onder de indruk te zijn van wat er aan de hand was. Twee consuls werden gestuurd om de criminelen te pacificeren - er was niemand koeler. Elk heeft twee legioenen. Echt, verstandig legioen, geen Praetoriaanse militie.
In de lente van 72 v.Chr. Ging de situatie uiteindelijk verder dan de ruzies in de kleine stad in Campania.
En we zullen proberen hier binnenkort over te schrijven.
Gebaseerd op materialen uit History Fun.
