Een vrij lang en uitgebreid artikel dat de Italiaanse stoornis besmettelijk is. Het verdrievoudigt echter met oprechtheid en goodwill
Gisteren schreef ik een artikel over de indrukken van verschillende mensen over Italië: wat toeristen in dit geweldige land verrukt, imponeert, verrast. Het lijkt erop dat sommige dingen echt alleen hier en nergens anders kunnen gebeuren. Nu wil ik met lezers mijn eigen verhaal delen over hoe een klein Italiaans wonder mij overkwam.
Prehistorie
In januari van dit jaar gingen mijn moeder en ik naar Italië. Eindelijk kon ik haar dit prachtige land laten zien, dat voor altijd mijn hart veroverde! Laat onze reis van korte duur zijn, maar heel intens. We hebben zelf een route ontwikkeld, hotels en treinkaartjes geboekt - daarom voelden we ons vrij vrij in het beeld van ervaren toeristen. Aangekomen op de luchthaven van Bergamo, hebben we in een week Milaan, Florence en Venetië kunnen zien: we hebben de belangrijkste bezienswaardigheden bezocht, genoten van de lokale keuken en wijnen, en natuurlijk, zoals alle meisjes in Italië, “haastten” ze nogal wat (ze kwamen net in het winterseizoen - er was geen zonde gebruik maken van).
En dus, zoals ze zeggen, "moe, maar gelukkig", keren we terug naar Wit-Rusland. Meer precies, we reizen nog steeds met de trein van Venetië naar Bergamo. Tassen - veel (tenslotte aankopen, ja souvenirs), en een vlucht met transfer. Maar we zijn geen zwakke meisjes, dus we brengen al onze goederen veilig over van de ene trein naar de andere op het noodzakelijke station, vertrekken ... en in een gesprek met afgrijzen begrijpen we dat RUGZAK VERGETEN !!! Ik zal niet ingaan op details over wat zich daar bevond, ik kan alleen zeggen dat er waardevolle persoonlijke spullen waren die ons dierbaar waren, waaronder de gloednieuwe moedersoorbellen van Swarovski. Gelukkig lagen paspoorten apart in een koffer.
Wonder nummer 1
En hier beginnen de Italiaanse wonderen ... Het eerste en waarschijnlijk het belangrijkste wonder, zonder welke verdere geschiedenis niet zou zijn gebeurd, was dat de bestuurder in onze trein, op mijn verzoek, erin slaagde de kop van de trein te bereiken, van waaruit we veertig minuten geleden vertrokken. En stel je voor, hij vond een rugzak in de buurt van onze stoelen en stemde ermee in deze bij het eindstation te laten liggen, dat wil zeggen in Turijn! Er was geen limiet aan mijn vreugde en verrassing: ik ben er meer dan zeker van dat ik in mijn eigen land in een vergelijkbare situatie al vaarwel zou kunnen zeggen tegen mijn persoonlijke bezittingen, het nooit voor een bestuurder zou opkomen om het hoofd van een andere trein te bellen.
Maar we gaan verder. Er is al een wonder gebeurd, nu wil ik de rugzak niet dubbel verliezen. We weten tenslotte dat hij op het politiebureau op het station in Turijn is. Maar we komen aan in de late avond in Bergamo en het vliegtuig is de volgende dag al bij ons. Helaas verdwijnt de optie om snel Turijn en terug in te glijden: de weg duurt slechts enkele uren met een verandering in Milaan, en gezien het feit dat ik er nog nooit ben geweest, neemt de kans aanzienlijk te laat voor het vliegtuig toe. Wat te doen
Wonder nummer 2
In wanhoop noem ik mijn enige kennis, permanent woonachtig in Italië, de maker van de Italy for Me-website, Arthur Yakutsevich, hoewel ik nog nooit met hem heb gesproken in mijn leven, maar alleen via internet. Maar hij woont in Rome en kan daarom mijn rugzak niet uit Turijn halen. Maar Arthur kwam met iets anders, waarvoor veel dank aan hem: we hebben een kreet gegooid in een groep op Facebook.
Ik wil zeggen dat mensen onmiddellijk reageerden. Niet veel, maar toch. Aangeboden contacten van hun Italiaanse vrienden en andere opties. Als gevolg daarvan was ik al in Wit-Rusland het eens met de inwoner van Minsk, Alexander, die beloofde dat zijn Italiaanse collega Stefano mijn rugzak zou ophalen, en daar zullen we beslissen hoe het naar Wit-Rusland te transporteren - en dit is het tweede wonder in dit verhaal.
Wonder nummer 3
Het is de moeite waard om de gebeurtenissen te vermelden die plaatsvonden de dag na de "fatale gebeurtenis". Vroeg in de ochtend rende ik naar het treinstation van Bergamo om te proberen precies te weten te komen wat het lot van mijn eigendom was. Omdat ik op internet het telefoonnummer van het Turijn-informatiestation niet kon vinden. Het leek mij logisch dat de medewerkers van een afdeling een constante relatie met elkaar zouden moeten hebben. Maar daar was het! Het blijkt dat het Italiaanse spoorwegsysteem is verdeeld in verschillende lijnen die niet met elkaar zijn verbonden: rood, zilver en wit (Frecciarossa, Frecciargento, Frecciabianco). Daarom konden ze me niet helpen bij de algemene kassa, omdat Turijn niet op dezelfde lijn ligt als Bergamo (het meest verbazingwekkende is de nachtelijke "prestatie" van de controller in de trein). Maar een lokale medewerker kwam in mijn functie en stuurde me naar het administratiegebouw.
Daar gebeurde iets vreemds. Ik klop op de deur van het gebouw, de typische goedaardige middelbare leeftijd Italiaans opent het, luistert aandachtig naar mijn verzoek en werpt een doordachte blik ... Dan benadert een andere Italiaanse van hetzelfde type hem vanaf het einde van de gang, de eerste vertelt hem de essentie van het probleem - nu denken twee mensen. Al snel naderde een derde - het verhaal herhaalt zich.
Ik heb al besloten dat het de moeite waard is om afscheid te nemen van de rugzak, omdat ik niet eens door kan naar Turijn, maar hier staat een van de Italianen op en rent weg naar een ander gebouw. Vijf minuten later komt hij rennen met een stuk papier met een telefoonnummer. Dus kwamen we bij het politiebureau dat ik nodig had: ik beschreef de rugzak aan de telefoon, bewees dat het van mij was en stemde ermee in dat iemand het binnen een week van mijn vrienden zou ophalen. Drie Italianen hielpen me actief met de politie te communiceren (ik spreek goed Italiaans, maar hun steun was niet overbodig). En dit is een andere aflevering die mij leek, zo niet een wonder, dan zoiets: je moet toegeven dat mensen verre van altijd klaar zijn om te stoppen met werken om een probleem op te lossen dat voor hen in wezen onnodig is (in staatsinstellingen van ons land - dat is zeker).
Waarom is dit alles ...
Vandaag nam ik eindelijk mijn rugzak. Een meisje Natalya bracht hem naar Minsk, wat ik ook nog nooit eerder had geweten. Drie maanden later, maar de dingen van mij en mijn moeder kwamen terug in ons, wat ons natuurlijk gelukkig maakt. Maar nog bemoedigender is het besef dat er nog steeds mensen op de wereld zijn die onbaatzuchtig kunnen helpen. Ik ben Alexander, Stefano, Arthur, Natalya, de naamloze controller en stationmedewerkers die anoniem zijn gebleven, zeer dankbaar voor hun hulp, voor het vermogen om in te leven, voor het feit dat ze een deel van hun tijd hebben besteed aan het oplossen van de zorgen van anderen. Stefano ging met opzet van Bergamo naar Turijn, zoals ik later ontdekte!
Met dit artikel wil ik je bedanken. En ik ben er vast van overtuigd dat een dergelijk verhaal alleen kon gebeuren in Italië en met mensen die verliefd op haar waren.
